Mijn strijd…

Achter gesloten deuren ontwikkelde ik de eetstoornis/ziekte, Boulimia Nervosa, maar schaamte zorgde ervoor dat ik dit met niemand deelde. Ik had zó veel stress en verdriet die ik niet kwijt kon!
Ik ging dit nare gevoel weg-eten, met alle soorten koek, chips, roomijs, chocolade, taart, Mars, Twix of… nou ja.. alle soorten zoetigheid.
Na een eetbui wilde ik het niet in mijn lichaam houden, en ging ik naar het toilet om alles er weer uit te braken.
Ook de emmer was een goede optie, als ik bang was dat iemand het zou kunnen horen.
Na 12 jaar geworsteld te hebben met deze ziekte, voer ik deze handelingen sinds 3 jaar niet meer uit.
Toch behoud ik deze ziekte de rest van mijn leven.

Gevoel….

Zo veel verdriet, maar niemand die het ziet.
Anders zijn, voelde echt niet fijn.

Ik werkte hard, om te zijn als jij,
Maar helaas ketende het mij!

Nu ik mezelf steeds beter leer kennen,
merk ik dat ik dáár nog aan moet wennen.

Mijn strijd….

Wanneer ik stress en spanning ervaarde, zocht ik een manier om mezelf onder controle te krijgen. Zeker als ik merkte dat ik in paniek dreigde te raken op mijn werk. Mijn eetstoornis bood op die momenten geen uitkomst, dus wende ik me tot mijzelf.
Ik had een pijnprikkel nodig om niet in paniek te raken. Ik ging mezelf knijpen en bijten.
Hierdoor kreeg ik mezelf weer genoeg onder controle om weer door te kunnen.
Dit gedrag heeft de naam zelfbeschadiging, hoewel er geen bloed bij kwam kijken. Er mijn mensen die zich snijden of branden. Dat was bij mij niet ‘nodig’. Ik ben zo gevoelig dat het bijten of knijpen voldoende was.

Ook dit gedrag heb ik niet meer. God dank daarvoor.

Gevoel….

“Help mij!!! Ik kan niet meer!”
Dat riep mijn gevoel op een dag.

Ik riep het keer op keer…
Maar niemand die het zag.

Tot mijn tranen de enige woorden waren die ik nog had,
En ik op een ochtend bij de huisarts zat…

Mijn strijd….

Ik voerde een onzichtbare strijd met mijzelf. Oh oh oh, wat heb ik mezelf uitgefoeterd!

“Kom op nou, schiet op trut! Stel je niet zo aan! Je hebt niks aan die tranen dus knipper ze weg…NU!!! Je moet werken! Je stelt je aan door te zeggen ‘dat je niet meer kan’. Hoezo? Is er wat mis met je handen? Heb je koorts? Nee? Nou… Hup!! Schiet op!! Aansteller dat je bent!!!”

Ik vocht met mijn verstand tegen mijn gevoel. Een ‘ik tegen ik’ gevecht. Van kinds af aan won mijn verstand het, maar mijn gevoel was niet weg. Toen de dam van mijn gevoel brak moest ik toch echt met de ravage aan de slag…

Gevoel….

Jaren lang voedde ik mijn verstand,
Maar ik had ook nog een extreem gevoelige kant.

Daar kon ik niet mee om gaan,
dus heb ik dat ook heel lang niet gedaan.

Ik vocht mijn strijd zonder dat iemand het zag,
Met een masker op……met een glimlach…

Mijn strijd….

Deze expositie heeft als titel ‘Strijd’ omdat ik in veel delen van mijn leven strijd heb ervaren.
Ook nu ik fotografe ben, ervaar ik strijd.
Toch leer ik me nu op een gezonde manier te uitten doormiddel van mijn fotografie. Ik leer dat ik mezelf mag zijn en ik wil zo graag dat jij jezelf ook zo ziet. Ik wil bekendheid geven aan psychische stoornissen.

Ik kreeg in 2018 de diagnose ASS. Een autisme spectrum stoornis. Deze diagnose zorgde ervoor dat een hoop puzzelstukken op hun plek vielen. Ik leer nu, dat mijn hersens simpelweg anders functioneren. En daar is niks mis mee!! Toch heb ik tijd nodig om het jasje uit te trekken die mij helemaal niet past, om vervolgens het jasje aan te doen die God voor mij gemaakt heeft.

Gevoel….

Blij zijn is een zeldzaamheid,
Daarom zal ik ervan genieten.

Ik ben tot hard werken bereid,
Ik wil het moment niet laten verschieten.

Foto’s maken maakt mij blij,
Ik ben daarin namelijk helemaal vrij….